ANDRE MANUEL – DE ZIEKE GEEST

Grofgebekt, geëngageerd, bikkelhard en veelzeggend.

Al ruim 25 jaar staat André Manuel bekend als de bikkelharde satiricus. De shows van deze compromisloze bulldozer zitten vol incorrecte schimpscheuten, harde grappen en beledigingen. Maar Manuel zet ze zo slim en functioneel in dat je weinig anders kunt dan de conclusie van de Volkskrant onderstrepen: “André Manuel is een van de interessantste cabaretiers in Nederland”.

De mens, het blijft een raadselachtig wezen. Want hoe komt het dat het altijd mannen zijn die een baantje als seriemoordenaar ambiëren terwijl alle vrouwen niet verder komen dan een rolletje als slachtoffer? Wat is het verschil tussen een clown en een president? Bestaat er goed zonder kwaad? Is zwart mogelijk zonder wit? En wat doen we met al het grijs? Het zijn vragen waarop Manuel een antwoord gaat vinden in deze show. André Manuel is inhoudelijk, geestig, fantasierijk en gitzwart. Niemand laat hij onberoerd.

De Zieke Geest is deel 1 van een nu al legendarisch drieluik. Later volgen nog Het Goddelijke Lichaam en De Eenzame Ziel. Maar dat komt nog. Nu eerst De Zieke Geest. Manuels 18e programma.

Over
André Manuel, geboren in het Twentse Diepenheim in 1966, Tukker in hart & nieren. In zijn tienerjaren grijpt de jonge André naar de gitaar en weet vanaf dat moment; ‘dit is wat ik wil doen.’ Hij experimenteert en leert zichzelf het instrument te bespelen. Een vooropleiding van het conservatorium laat hem kennismaken met de schoolse wereld achter een muzikaal bestaan. Een kort samenzijn. Hij wil meer, hij wil vrij, hij wil zijn eigen weg. André Manuel: “We hebben ploeteraars nodig die nieuwe dingen maken waar niemand wat van snapt. Daaruit komt later iets wat begrijpelijker is voor meer mensen”.

“André Manuel oogt fris, fruitig en energieker dan ooit. Met die zieke geest is het anderhalf uur heerlijk genieten, grinniken, schateren en besmuikt lachen” (Theaterkrant).
“Tere zielen hebben bij Manuel niks te zoeken. Hij stampt graag op tenen en trakteert de bezoekers daarbij uitdagend op een triomfantelijke blik en een sardonische grijns. Tegelijk voel je de ironische onderlaag als hij zich portretteert als de strijder voor het vrije woord” (NRC).